Maria (Watts), Henry (McGregor) en hun drie zoontjes brengen hun wintervakantie door in Thailand. Ze genieten intens van de mooie dagen samen in dit tropische paradijs. Maar op de ochtend van 26 december, terwijl de familie aan het zwembad uitrust van het kerstfeest de avond ervoor, beeft de aarde in de Indische Oceaan. Uit het niets verrijst plots een muur van water...
The Impossible brengt het onvergetelijke en waargebeurde verhaal van een familie die, samen met tienduizend anderen, het slachtoffer werd van een van de ergste natuurrampen van onze tijd. Tegenover de gruwel die ze meemaken, staan de onverwachtse blijken van medeleven, moed en hulp die ze ontvangen tijdens de donkerste uren van hun leven. Een film die zowel episch is als intiem, hartverscheurend als ontroerend.
Ik vond de film heel aangrijpend en is hier weer een voorbeeld hoe een natuurramp ons kan doen lijden. Weeral gaat het samen. Moreel lijden en lijden door gebeurtenissen in de natuur. Het grote verlies aan mensen is enorm. Duizenden mensen zijn gestorven door de Tsunami.
Ik ging met weinig verwachtingen naar de film kijken maar de zaal zat volledig vol. Dit was achteraf ook heel duidelijk want toen wist ik dat ik de goede keuze had gemaakt van film. Het heeft me erg geraakt en ik heb zelfs met tranen in mijn ogen gezeten. Het is voor iedereen een aanrader om naar deze film te gaan kijken!
Ik heb de film ook gezien en vond hem enorm emotioneel. Net alsof je het zelf meemaakt.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het goed dat je de film uitwerkt op de twee soorten dimensies
Deze film kunnen we plaatsen bij mens en natuur maar ook bij mens en lijden.
Deze mensen lijden psychisch maar ook fysisch. Maar we kunnen hier ook spreken over lijden veroorzaakt door de natuur = vloedgolf.